Herkese merhabalar
Bugün öğrencilerimle keyifli bir gün geçirdim dışım güleç içimde gözyaşı pınarları akıyordu..

Onlara küçük Betül'ün minik köpüşüne hikayeyi okumasını anlatırken hev hevler ile kırıldılar gülmekten bende dıştan güldüm ama içim acı içinde..

Neyse bu günlerimde geçer ama güvendiğim birinci derecede ki akrabalardan yediğim darbe çok ağırdı.. burada yazamıyacağım..

Şunu düşünüyorum çok yanlızız aslında, canım dediklerine işin düşünce gerçek yüzlerini belli ediyorlar..

Herkesin kendini düşündüğünü gördüm yıkıldım.. Benimde fedakarlık yapabileceğim kimsem yok artık çocuklarım ve eşimden başka..

Çok takılma! Zaman, tüm hatalarını tecrübeye dönüştürecek diyemiyorum kendime (╯︵╰,)